Onderweg naar Nepal na de aardbeving

NEPAL REISBLOG

Hallo allemaal, ik ben Cyrano en dit is mijn reisblog. Deze reisblog begint vanaf mijn reis naar Nepal, waar ik na de tweede aardbeving van mei 2015 naar toe zal gaan om als vrijwilliger hulp te verlenen. Ten tijde van de eerste aardbeving op 25 april 2015 hoorde ik eigenlijk in het Annapurna gebergte te zijn. Dat ik mijn reis voor een trektocht door de Himalaya uiteindelijk met een jaar later had uitgesteld was voor mij een geluk de aardbeving niet te hebben meegemaakt. De eerste beving kwam op het nieuws tijdens de verjaardag van mijn zusje, die haar verjaardag vierde op de dag van de aardbeving. De tv stond aan en ik werd naar binnen geroepen. De wereld stond voor mij even een paar seconden stil. Dat heeft mij ernstig aan het denken gezet en ik besloot rond te vragen over vrijwilligerswerk in noodsituaties tijdens ernstige rampen. Mij werd van alle kanten afgeraden om als onervaren vrijwilliger naar Nepal af te reizen zonder enige hulpervaring. Na de tweede aardbeving nog geen 2 weken later ben ik alsnog die kant opgereisd. Uiteindelijk ben ik via wereldwijzer.nl dankzij ene Herman in contact gekomen met SVSI. Dat staat voor Sapana Village Social Impact. Dat is een organisatie die zich bezig houd met armoedebestrijding in Nepal. Zodoende werd ik uitgenodigd richting Nepal te reizen en me aan te sluiten bij een team van vrijwilligers die de slachtoffers van de aardbeving in Nepal helpt. En hier begint mijn reisblog. Ik ben op 31-05-2015 vertrokken richting Bangkok, en ben vanuit Bangkok naar Kathmandu gegaan om vervolgens met de bus naar Chitwan te reizen waar een team van SVSI mij zal opwachten.

1 juni

9:45 AM gearriveerd op Bangkok Airport. Ik werd zoals gewoonlijk weer eruitgepikt voor bagage controle, want ik voldoe altijd aan de "signalementen van de dader", waar of welk land ik ook in kom. Na een grondige check mocht ik doorlopen.

Voorbij de douane begon de hitte op me af te komen. Heb bagage vervolgens achtergelaten op het vliegveld om vervolgens de bus te pakken naar het Floral Shire Hotel vlakbij het vliegveld. Er zou een gratis shuttlebus heen en weer rijden. Na de verkeerde bus te hebben gepakt belde een medewerker van de busstandplaats naar het nummer van het hotel. Er werd niet opgenomen en hij verwees me naar de taxi. Zelfs de taxi chauffeur wilde bellen en ditmaal werd er wel opgenomen, maar ik liet me brengen door de aardige taxichauffeur. De rit koste 200 Thaise Baht, dat is ongeveer €5,30.

Aangekomen bij het hotel even geslapen tot 17:00, daarna op zoek naar eten in de buurt, lopend en met de taxi. Kurobuta steak gegeten, dat is varkensvlees bij een kleine winkelcentrum in de buurt. Ik dacht eerst dat het hond was, maar gelukkig...

20:00 terug in me hotel. Inmiddels was het donker en terwijl ik de trap op liep in de gang schrok ik me dood, want ik zag vanuit me ooghoek iets groots supersnel bewegen over de muur. Maar gelukkig, het waren maar tjitjaks. Pff dat is even wennen als je ze langer dan 20 jaar niet hebt gezien, en dan gelijk meer dan een dozijn op de muur, precies boven en naast me kamerdeur ook nog. Maarja, boeie man.
Morgen zal ik 06:00 AM met de shuttle bus naar het vliegveld gaan en 10:15 met Thai Airways naar Kathmandu vliegen.

2 juni

Aangekomen in Nepal op het vliegveld van Kathmandu. Eenmaal het vliegveld uitlopend dringen meerdere taxichauffeurs zich gelijk aan me op. De bagage-helper verwachtte gelijk fooi. Ik wist de waardes van de Nepalese Roepies t.o.v. de euro niet zo goed dus heb hem volgens mij niet zoveel fooi gegeven. Hij wou ook nog euro munten maar ik had maar 1x 50 cent. Na meerdere taxi chauffeurs te hebben gezegd dat ik zogenaamd werd opgehaald en de kat uit de boom keek, vroeg ik na een kwartier aan de laatste taxi chauffeur die naar me toe kwam of hij goed Engels sprak. Ze spraken allemaal wel een beetje Engels, maar deze gelukkig iets beter want ik wilde naar meerdere plekken riiden. Ik zei eerst dat ik werd opgehaald door een vriend en als het nog langer dan 10 minuten duurde dat hij me dan kon brengen. Maar het was een jonge snellegast met een vlotte babbel, misschien ietsjes ouder dan mij en hij vroeg me het nummer zodat hij diegene voor me kon bellen. Wel aardig, maar daarop moest ik improviseren en zei ik dat het te lang duurde en dat hij me dus kon brengen. Onderweg zei hij dat ik er als een Nepalees uit zie en ook als een Nepalees dacht bij het vliegveld tussen al die snorders ofzo. Tjah, deze jongen is in Amsterdam opgegroeid, misschien heeft dat er wat mee te make :P. Maargoed, het nachtleven van Kathmandu en dan met name de wijk Thamel schijnt ook zogenaamd berucht te zijn om zijn vele scammers. Zoals altijd bij de meeste steden word dat natuurlijk behoorlijk opgeblazen door sensatieprogramma's op tv voor kijkcijfers of om interssant nieuws te verspreiden.

Naar het centrum reden we langs verschillende tentenkampen. Overal zag je wel puinhopen van stenen. Mensen zijn nog steeds bang voor naschokken of een nieuwe aardbeving, logisch. Ondertussen let ik ook op de weg en kijk ik met de chauffeur mee. Ze rijden in Nepal net als in Engeland links. Alleen er zijn amper stoplichten, ook niet bij zeebrapaden en geen verkeersregels. Iedereen rijd kriskras door elkaar, ook bij kruispunten en het is superdruk op de weg. Motoren zonder helm, brommers, vrachtwagens, fietsers, alles rijd door elkaar op de weg. Ik wil ook een keer daar rijden. Tussen het rijden door gedroeg de chauffeur zich ook nog als gids, en legde uit wat ik nu aan me rechter of linker kant zag. Dat was wel knap te midden van die chaos op de wegen. Ik vroeg de taxichauffeur eerst naar de Touristen Bus Standplaats te rijden bij Kanti Path, om vervolgens het dichtsbijzijnde hotel op te zoeken zodat ik niet al te ver hoef te lopen met 3 koffers. Dat werd uiteindelijk het Yellow Pagoda Hotel.

Aangekomen bij het Pagoda Hotel ben ik gelijk daarna de buurt gaan verkennen.  Ondertussen zijn er al 3 mensen die vinden dat ik er als een Nepalees uit zie. Wat me gelijk opviel is dat er net als in Thailand overal zwerfhonden over straat lopen. Maar ik ben tot nu toe nog geen hondenpoep op straat tegengekomen.

Langzaam loop ik verder door de beschadigde buurten richting Thamel, het bekende backpackersparadijs van Kathmandu, waar onze hippie oma's en opa's als backpackers in de jaren "60 nog legaal wiet en hasj konden roken. Totdat de VS het Nepal dwong te verbieden, ergens begin jaren "70 dacht ik. Freakstreet heet die bekende blauw van de rook staande jointstraat. Dat is nu verleden tijd. Ik durfde nog niet echt te filmen vanwege al die schade want misschien vinden de lokale bewoners dat niet prettig, maar maakte hier en daar wel wat foto's. Daarna toch maar hier en daar de camera erbij gepakt. Ik denk dat ik het ergste nog niet heb gezien maar de ingestorte gebouwen die ik heb gezien in de smalle straatjes zijn al erg genoeg. Daarna ben ik wat gaan eten in een klein soort snackbarretje tegenover me hotel. Een groep kinderen runden de zaak voor hun vader of oom. Op de 1 of andere manier wisten ze snel een pizza margarita voor me in elkaar te flansen en het smaakte niet verkeerd. Ik nam een paar biertjes maakte een praatje, gaf wat fooi en ging niet te laat naar huis want moest de volgende ochtend vroeg op

Zal 3 juni 6:30 AM met de bus naar Chitwan vertrekken en waarschijnlijk een paar weken geen internet hebben.

Tot nu toe deze blog, voor foto's moet je ff bovenaan de pagina op foto's drukken, weet nog niet hoe ik ze allemaal onderaan krijg.

Ik zal probere deze blog zoveel mogelijk bij te houden zodra ik internet heb