Nepal Reisblog deel 2

NEPAL REISBLOG DEEL 2

3 juni

Inmiddels in de nacht van 2 op 3 juni was ik bezig me reisblog in elkaar te zetten. Toen ik klaar was rond 3 uur s'nachts probeerde ik nog een paar uurtjes te pakken voordat ik weer opmoest, de bus naar Chitwan zou namelijk om 7:00AM vertrekken. Plots voelde ik rond 4 uur s'nachts me lichaam trillen. Ik sliep op 4 hoog aan de raam kant en rende in me boxershort naar de deur de gang op. Ik kijk om me heen en ik zie niemand, het was muisstil en de gang trilde niet. Het bleek dat ik het me verbeeld had. Geen aardbeving, wel zwetend terug me bed in. Eén  jaar geleden had ik in Tokyo wel een aardbeving meegemaakt terwijl ik op me kamer lag, toen rende ik met alleen een boxershort en leren jas aan de gang op. Dat was geen gezicht, maar in paniek dacht ik van extra bescherming kan geen kwaad met dat leren jasje. Uiteindelijk heb ik deze nacht maar hooguit 20 minuten geslapen voordat ik de bus instapte...

7:00AM
Vertrokken vanaf Kanti Path met een bus van Rainbow Tours voor een 6 uur durende reis bergafwaarts. En man wat een rit was dat! Deze rit is niet geschikt voor mensen met een zwakke maag. Eerst reden we nog door het drukke Kathmandu, en kwam ik steeds meer ingestorte gebouwen tegen. Marcherende soldaten door de straten, opgestelde legervoertuigen, verschillende vlaktes zo groot als 4 voetbalvelden met tentenkampen, zelfs een stadion wat dienst doet als tentenkamp. 

Eenmaal half uit de stad gaat het al gauw bergafwaarts. Kathmandu zit namelijk best wel hoog in de bergen. Berg op en berg afwaarts een non-stop komen en gaan van voertuigen. Een stroom van auto's, motoren, voetgangers en vrachtwagens dicht langs mekaar heen. Kraampjes langs de weg en half op de weg met tafels en stoelen en al waar voertuigen met 60 km per uur langs scheuren. Om de haverklap getoeter, wegwerkzaamheden zonder afzettingen, auto's en busjes die nog inhalen ook. Eén verkeerde stuurbeweging en je vliegt zo honderden meters de afgrond in. 

Met het vliegtuig zou ik er binnen een uur zijn. Maar ik wilde bewust niet met een binnenlandse vlucht gaan omdat bijna alle, wat zeg ik alle Nepalese vliegtuigmaatschappijen op de zwarte lijst staan. Ik deins nergens gauw voor terug, zeker niet voor één of andere busritje maar zo'n heftige highspeed busrit centimeters langs ravijnen had ik ook weer niet verwacht. Mijn pet ging toen ook regelmatig af wanneer me hoofd weer eens begon te zweten nadat de chauffeur van de bus de ene na de andere vrachtwagen met hoge snelheid inhaalde en nog maar net op tijd voor een tegenligger op de goede helft van de weg terechtkwam. En dat terwijl telkens wanneer ik links van me uit het raam keek, ik gewoon letterlijk de bodem van het dal niet kon zien, zo diep was het. We reden letterlijk op de rand. Maar rijden kunnen ze wel hier, daar hoef je je geen zorgen over te maken.

Uiteindelijk aangekomen in Chitwan liep ik de mensen mis die mij zouden opwachten. Ik ben te vroeg uit de bus gestapt, en ben uiteindelijk zelf op eigen houtje via bussen en taxi's bij Sapana Village Lodge aangekomen. Daar aangekomen heb ik Dhurba Giri voor het eerst ontmoet, mijn contactpersoon via e-mail. Dhurba heeft veel gedaan voor de lokale Nepalese bevolking en is nog steeds bezig met projecten om de gemeenschap in Chitwan en omgeving te helpen. Doordat mijn aankomst inmiddels een aantal weken na de laatste aardbeving is, is er nu niet meteen iets wat ik zou kunnen doen. Voedselpakketten uitdelen en puinruimen, zoeken naar overlevenden onder slachtoffers, die fase is grotendeels voorbij. Dhurba is bezig met een plan op de lange termijn, en heeft een aantal vergaderingen waaruit meer duidelijkheid moet komen om vooral met de Nepalese overheid samen te werken. Er moet namelijk nu gezorgd worden dat beide partijen goed op de hoogte zijn van elkaars werkzaamheden en niet langs elkaar heen werken. Na de kennismaking met Dhurba was het verstandig nog even te wachten op duidelijkheid uit de vergaderingen. 

Ik ging naar me kamer en ging slapen tot 17:30, want in de schokkende busreis lukte het me maar niet om vast te slapen. Ik wilde wakker blijven maar viel telkens in slaap omdat ik te moe was om vervolgens weer wakker geschud te worden door de gaten in de weg. En na me nep-aardbeving-incident in me hotel kamer in Kathmandu was ik gewoon afgepeigerd.

Nadat ik wakker werd ging ik het dorp een beetje verkennen. Naast me kamer zijn een paar olifanten aan het grazen achter elektrische hekken. Ik ging naar de bar van het park en Janak (23 jaar) die in het restaurant werkte maakte een tosti met kip voor me. Die was echt lekker, maar vanwege de hitte kreeg ik elke hap heel langzaam door me keel. Hij kwam later met een flesje saus en zette die op tafel. Ik wilde het pakken maar kon op het laatste momen nog afhaken toen ik tientallen kleine beestje om en in die fles zag lopen. Ik zei "ah thank you" maar pakte toch niet die fles.

Daarna vertelde Janak me dat hij veel Nederlandse gasten heeft ontmoet en hij kon heel veel Nederlandse woordjes opnoemen. Helaas door de aardbeving ben ik samen met nog 4 andere Duitsers zowat de enige gast in het park, hij had het dus niet zo druk en sommige werknemers hadden vrij gekregen voor langere tijd. Ik ging even naar me kamer om muggenspray op te doen, het was inmiddels 19:00 en het was donker geworden. 

Op de terugweg naar de bar kwam ik Akè (24 jaar) tegen. Hij werkt ook in het restaurant, en vertelde me dat er s'nachts giftige slangen bij het water naast het park tevoorschijn komen, waar overdag een groepje jonge vrijwilligers uit de omgeving bezig was een dammetje van stenen te bouwen, als voorbereiding op de moesson die nu elk moment kan komen. Naar dat rivieertje ga ik dus niet heen s'nachts. 

Toen sloot Janak het restaurantje af en vroeg of ik samen met Akè even mee wilde lopen naar een wijkje verderop, om een beetje af te koelen in de wind tijdens het lopen. Het was immers 39 graden en we gingen dood van de hitte.

We liepen naar de wijk, ben de echte naam van de wijk even kwijt maar Janak en Akè vertelde me dat het wijkje ook wel Little Thamel word genoemd, vernoemd naar de beruchte backpackers wijk in Kathmandu. Normaal gesproken komen daar veel toeristen, maar door de aardbeving is er net als in Sapana Village amper een toerist te vinden. Aan het einde van de straat gingen we naar rechts naar een soort terras/restaurant van een vriend van hun aan het water. Hun vrienden waren daar aan het chillen met een jointje. 

Ik nam een biertje en opeens werd er achter ons "NEUSHOORN""NEUSHOORN" geroepen. Ik pakte me zaklantaarn en Akè zijn telefoon. Janak kwam later met een grotere zaklantaarn. Vanaf een heuveltje schenen we met licht de vlakte/weide in en konden we de neushoorn goed zien en hij was reusachtig, volgens mij een volgroeid mannetje. We probeerden nog foto's te maken maar kregen hem niet duidelijk erop. Als we nog een kleine stukje dichterbij zouden komen zou hij ons aanvallen. Ik vertelde ze daarna een verhaal, over een filmpje dat ik op youtube had gezien waarop een neushoorn te zien was die uit het Chitwan National Park was losgelopen en door de straten van Chitwan rende waarbij 1 vrouw overleed. Akè vertelde me dat dat gebeurde in de straat waar we net liepen, Little Thamel. Na me biertje gingen we weer naar huis. Het was ongeveer 22:00, tijd om te slapen, morgen weer een dag.

4 juni & 5 juni

Werd in de nacht steeds wakker door harde onweer. De moessontijd staat op het punt te beginnen. Vandaag gaan we met 3 teams de bergen in om verschillende scholen die door de aardbeving zijn beschadigd te bezoeken, om vervolgens in de avond te overleggen welke scholen het hardst hulp nodig hebben. Ik zal mijn camera meenemen om één en ander vast te leggen en foto's maken die we later op de dag kunnen gebruiken.

We gingen met de jeep naar het dorpje Siddi aan de voet van de berg. Van daaruit kan je naar verschillende dorpjes in de bergen We gingen splitten in 3 teams naar verschillende dorpen. De jeep lieten we achter.

De bewoners van de dorpen in de bergen bij regio Siddi worden Chepang genoemd. Die bewonen de bergen al voor duizenden jaren. Ze hebben tot voor kort altijd in grotten gewoond, maar zijn de laatste jaren ook steeds meer huizen gaan bouwen. De bewoners zijn bruin en dezelfde ogen als chinezen.

Het team waar ik in zat ging naar Nandar, een dorpje helemaal op de top van de berg. Hun school is zwaar beschadigd en we moesten dat dorpje bereiken om foto's te maken die als een soort bewijs moeten dienen. De top van de berg die we beklommen was zo'n 2000 meter. Die kinderen die daar wonen moeten om naar de middelbare school te gaan gewoon 6 dagen per week naar een school beneden lopen omdat er maar op de berg zelf alleen een basisschool is, die nu dus ook nog eens zwaar beschadigd is. 

Sommige jongens uit mijn team en ik moesten op een gegeven moment op 1500 meter hoogte om de 5 minuten gewoon steeds rusten, anders trokken we het niet meer. Die jongens waren het namelijk ook niet gewend bergen te beklimmen. Die jongen van een jaar of 15 die op de berg woonde liep gewoon op slippers, zonder een druppeltje zweet en kon het met gemak aan. Ik denk dat als ik beter geslapen had vannacht, beter gegeten in de ochtend en we genoeg water hadden het wel minder zwaar zou zijn. Maar we hadden maar 1 fles water die we moesten delen en in het midden van de berg woonde een meisje dat ons water gaf, maar omdat het uit de kraan kwam mocht ik het niet drinken. De paden waren stijl en enorm rotserig. Maar moet je nagaan, die bewoners van dat dorp lopen gewoon dagelijks 2000 meter naar beneden en omhoog en gewoon binnen een paar uurtjes aan één stuk door zonder te rusten. En dan nemen ze nog spullen mee op hun rug ook, want daarvoor gaan ze juist naar beneden. 

Uiteindelijk was ik zo kapot aangekomen op de top dat ik wel dat water moest drinken wat ze me wilden geven want anders zou ik het ook niet redden helemaal weer terug naar beneden te lopen. Maar omdat ze op de top problemen hadden met water vanwege de aardbeving wilde ik ook weer niet teveel drinken. De helft van de gevulde colafles met water lieten we dus gewoon achter. Toen we naar beneden gingen dronk ik ook nog wat water bij het meisje dat in het midden van de berg woont, om vervolgens bijna zonder te rusten via snellere steilere sluiproutes richting de rivier naar beneden te gaan. We werden begeleid door een andere jongen, volgens mij de oudere broer van de jongen die met ons mee naar bove liep. Hij gaat dus ff 2000 meter naar beneden alleen om ons de weg te wijzen, om vervolgens weer rustig naar boven te lopen. Die bewoners zijn het misschien wel gewend, maar toch beresterk hoor!

Bergafwaarts ging gelukkig wat beter. Op de terugweg besefte ik pas echt wat voor schade de aardbeving heeft aangericht. Gewoon duizenden meters in de bergen in elkaar gestorte huizen en ontelbare stenen die op de wandelroutes van de mensen zijn gevallen. Deze aardbeving was enorm, van Kathmandu tot honderden kilometers verderop duizenden meters in de bergen, tot aan India en andere landen aan toe. Je kan het je haast bijna niet voor stellen.

Beneden aangekomen als een gek gedronken in het dorpje Siddi aan de rand van de berg. Water, cola, sprite met van alles kwamen die jongens uit de winkel. Die jongens uit me team moesten lachen omdat ik zwaar ernstig zat te zweten, een beetje meer dan hen. De hele houten tafel van het restaurantje waar we met 14 man een soort spicy versie van bami-soep zaten te eten was grotendeels nat door mijn zweet. Ik had nog veel meer foto's kunnen maken maar kwam door de dorst gewoon energie te kort om uberhaupt de rits van me heuptasje open te maken om foto's te maken.

Daarna snel een uur terug richting onze eigen dorp rijden met 12 man in en op een jeep door onverharde rotsige wegen en dwars door rivieren. We kwamen tijdens die rit langs talloze dorpjes en huizen wat een zeer vette ervaring was. Hoe dichter je bij de stad kwam, hoe beter de huizen en wegen werden. Nog snel thee gedronken in een steegje in het stadje aan de grote weg, om de hoek van ons dorpje. Daar vroeg Susan, de leider van het team of ik morgen om 7uur s'ochtends naar een nog hogere dorp wilde gaan. Ik was best kapot, en de andere jongens moesten lachen en zeiden dat ik niet hoefde te gaan, want hun waren zelf ook kapot en gingen een dagje rusten. Ik zei dat ik wel kom en daarna zijn we met z'n alle naar huis gegaan om te relaxen aan de bar, daarna slapen want ik was nu goed moe.

De volgende ochtend stond ik 6:30 klaar in de lobby en Porcas was verbaasd me te zien. Hij dacht dat ik gister een grapje maakte. Dus ik keek Porcas aan en zei tegen hem "heey ok listen I was part of the U.S. Navy Seals and I came here to work, and I didn't grow up in Beverly Hills or something"! Hij keek me nog verbaasder aan en ik zei nah just kidding! Wuhuhaha ok genoeg grappen gemaakt. Uiteindelijk hoefde ik niet mee. Ze gingen maar met twee man naar een dorpje dat niet eens zo ver lopen was.

Rond 12.30 PM kwam Dhurba en gingen we met het hele team de tocht van gister evalueren. Het gaat om in totaal 410 leerlingen die de dupe zijn van de aaedbeving, vrijwel alle scholen zijn beschadigd en alle dorpen hebben problemen met drinkwater. Ik vond het belangrijkste toch drinkwater en het maken van de wc's. Zonder voorzien te blijven van drinkwater lukt het toch echt niet om een complete school te bouwen. Kortom voorzien in de basisbehoeften voordat er moet worden begonnen met opnieuw bouwen van de scholen. Daarvoor is geld nodig en met foto's van de schade schijnt dat we een organisatie in Nederland zover kunnen krijgen dat ze het project willen financieren. 

Ik sprak later op de dag met Mary, een Franse vrouw die al 6 jaar in Nepal werkt als designer en o.a. de lodges in het park heeft ontworpen. Zei vertelde dat het drinkwater in de dorpen eigenlijk altijd al een probleem is geweest, maar dat niemand er wat aan doet en iedereen het wel prima vindt zo. M.a.w. maak je maar niet druk, ze komen heus wel aan hun water, er kan meteen gefocust worden op de scholen.

6 juni

Vandaag heb ik meegeholpen met het maken van een damage report op de computer, een verslag inclusief foto's over onze tocht door de bergen naar de beschadigde dorpen. De foto's die een aantal
jongens en ik hebben gemaakt van de beschadigde dorpen zullen op de website geplaatst worden, en het verslag word doorverstuurd naar de desbetreffende organisatie in Nederland.